از 15 ارديبهشت بايد كار جديدم رو شروع كنم. با كلي گشتن و دردسر بالاخره خونه گرفتم و برگشتم اراك براي تموم كردن بقسه كارهام. با اينكه مي دونم رفتن از اراك مفيدترين كاريه كه مي تونستم بكنم خيلي افسرده و گرفته ام. سولماز هم مثل من حسابي دپرسه. وسايل و جاي مطب رو به يكي از بچه هايي كه دنبال مطب بود دادم. بعد از بيش از 2 سال مطب داري خيلي سخت بود جمع كردن وسايل و تحويل دادنشون به يه نفر ديگه. خلاصه الان در شرايط دپرشن شديد به سر مي برم. داريم وسايل خونه رو جمع مي كنيم وفكر مي كنم كه تاواخر هفته وسايل رو ببريم به خونه جديد.

قبل از امتحان هميشه مي گفتم، امتحان رو كه دادم مي شينم و فيلم هايي رو كه نديدم مي بينم. بيش از 200 تا فيلم گرفته بودم كه فرصت ديدنشون رو پيدا نكرده بودم. اما بعد از امتحان هم فرصت فيلم ديدن به اندازه اي كه مي خواستم پيش نيومد و فيلم هاي ديده نشده همچنان روي هم انبار مي شن.

چند ساليه كه سازمان ها و ارگان هاي مختلف توجه خاصي رو به امر تحقيق و پژوهش دارند و بودجه اين قسمت هرچند هنوز هم ناچيزه ولي رشد قابل توجهي داشته. بعضي جاها هم انصافا خوب كار شده مثلا در زمينه پزشكي پژوهشكده رويان ويا مراكز تحقيقاتي دانشگاه هاي شهيد بهشتي و تهران خيلي خوب كار كردند و مي كنند. اما بعضي جاها هم واقعا شده نوندوني براي يك عده آدم كه واقعا نمي دونم چند ساله كه منابع جديد رو نديدن. چون يه كارايي مي كنن كه يا سواد ندارن كه سراغ اين كارها مي رن ويا مي دونن كه كاري رو كه مي خوان انجام بدن مال 50 سال قبله ولي با نيت بالا كشيدن بودجه مي رن سراغش. از جمله اين جاها هم همين دانشگاه فكسني شهر خودمونه. چند تا طرح كه از جمله بزرگترين طرح هاي تصويب شده دانشگاه همه طرح هايي توصيفيه كه نتايجش بيش از چند دهه است كه تو كتاب هاي مرجع اومده و متأسفانه هر روز هم به تعداد اونها اضافه مي شه. متاسفانه اين قضيه چشم و هم چشمي تو دانشگاه ها و مراكز علمي هم رسوخ كردهو بعضي فكر مي كنند چون مركاكز بزرگ تحقيقاتي براي كارهاي واقعا خوب و بزرگ بودجه مي گيرن اونها هم بايد براي كارهاي عهد دقيانوسشون پول ملت رو صرف كنند. گاش يه مديريت متمركز و درست و حسابي بود كه روي نحوه هزينه اين بودجه ها نظارت مي كرد